2014
- Bible Sunday Message
THE EVERGREEN PRICELESS TREASURE
Seeking the Treasure
Who can
decide or guarantee the authenticity of the correct interpretation of the
Scriptures? Down through the centuries, people from various Christian
denominations and religions and even atheists have offered many versions of interpretation
of the Scriptures. Is interpretation of the Scriptures a personal matter based
upon personal inspiration and claiming it as “Holy Spirit- inspired messages”
or as “messages from Christ himself”? Should the Bible and its interpretation
be “updated”, “rewritten” or “re-interpreted” according to modern changing
situations, in line with contemporary human thinking so as to make it
“relevant” and “acceptable” to the present human diverse life styles and needs?
Is interpretation a matter of Gnosticism or relativism or scholasticism or
secularization or subjectivism? As a response, the 2013 Bible Sunday message
explained “THE SENSES OF SCRIPTURE IN INTERPRETATION”.
Now who has
the authority to interpret the Scriptures and guarantee the authenticity of the
interpretation? Is the Bible alone sufficient? For this purpose, the 2014 Bible Sunday message focuses
on the relationship between the Sacred Scripture, the Apostolic Tradition
and the Magisterium or Teaching Office of the Church.
Need of a Guide to
seek the Treasure
In Luke
24:25-27, 44-47 the Risen Christ Himself
explained and interpreted to the two disappointed disciples on the way to
Emmaus and His Apostles, the events happening to Himself from the Law of Moses
and the writings of the Prophets. In Acts 8:26-40, an Ethiopian Eunuch on his
way home after his pilgrimage to Jerusalem, was reading Isaiah about the
Suffering Servant of Yahweh (Isaiah 53:7-8). Now Philip, led by the Holy Spirit, approached him and asked, “Do you understand what you are reading?”
He replied, “How could I unless I have someone to guide me?” Philip then began to explain the Good
News of Jesus to him. The response was immediate. The Eunuch asked to be
baptised there and then.
Jesus, at
the Last Supper, told His disciples, “I
still have many things to say to you but they would be too much for you to
bear. However when the Spirit of truth
comes, He will lead you to complete truth. He will glorify me, since all He
will reveal to you, will be taken from what is mine. He will teach you everything and remind you of
all I have said to you” (John 14:26; 16:13-14.). And before His ascension,
the Risen Christ told His Apostles to remain in Jerusalem and said; “You will receive the power of the Holy
Spirit and then you will be my witnesses.” (Acts 1:4,8)
Just as our
Lord Jesus had promised, the Holy Spirit came down upon the early Church and
Peter gave the first inspired preaching explaining the Gospel of Jesus Christ.
The response was overwhelming! 3000 people were baptised that very day! Since then the Holy Spirit has been with
the early Church, inspiring and guiding it in its faithful “witness to Jesus beginning from Jerusalem,
to Samaria, Judaea and to the ends of the world” just as Jesus has
instructed in Acts 1:8. The same Holy
Spirit continues to lead and guide the same Church of Christ built on the Rock,
Peter, and ensuring that it faithfully hands down the same Gospel message as
it has received from the Apostles in such a way that it remains intact,
unchanged but remains always relevant and effective in each succeeding
generation (cf 1 Thessalonians 1:2-5; 2 Timothy 3:14-17). This remains so because God has seen to it that what He had revealed for the salvation of all nations would abide
perpetually in its full integrity and be handed on to all generations. (CCC 74; Dei Verbum Ch 2
No.7)
What is the Treasure?
When Christ the Lord
commissioned the Apostles to preach to all people that Gospel which is the
source of all saving truth and moral teaching, He gave them this assurance: I am with you always; yes to the end of time (Matthew 28:18-20;
Mark 16:20). This commission was faithfully fulfilled by the Apostles who, by
their oral preaching, by example, and by observances handed on what they had
received from the lips of Christ, from living with Him, and from what He did,
or what they had learned through the prompting of the Holy Spirit. The
commission was fulfilled, too, by those Apostles and apostolic men who under
the inspiration of the same Holy Spirit committed the message of salvation to
writing. [ DV 7]
But in order to keep the Gospel forever whole and alive within the
Church, the Apostles left bishops as their successors, "handing over"
to them "the authority to teach in their own place" (cf 1 Timothy
4:14). The Apostles, handing on what they themselves had received, exalted the
faithful to hold fast to the traditions which they had learned either by word
of mouth or by letter (2 Thess. 2:15), and to fight in defense of the faith
handed on once and for all ( Jude 1:3) [DV 8].
Jesus
Himself has warned His Apostles, “If any
one says to you, “Lo, here is the Christ” or “There he is” do not believe it.
For false Christs and false prophets will arise and show great signs and
wonders so as to lead astray, if possible, even the elect” (Matthew
24:23-24). And Paul, in his letter to the Galatians, said, “I am astonished that you are so quickly turning to a different gospel.
There are some who trouble you and want to pervert the Gospel of Christ. But
even if we or an angel from heaven should preach to you a gospel contrary to
that which you received, let him be accursed” (Galatians 1:6-12; Jude 4). Hence, the exhortation in Hebrews
13:8-9; “Jesus Christ is the same today
as He was Yesterday and as He will be for ever. Do not let yourselves be led
astray by all sorts of strange doctrines”.
Now the task
of giving an authentic interpretation of the Word of God, whether
in its written form (Sacred Scripture) or in the
form of Tradition, has been entrusted to
the Magisterium or the living teaching office of
the Church alone. Its authority in this matter is
exercised in the name of Jesus Christ. This means
that the task of interpretation has been entrusted to the bishops in communion
with the successor of Peter, the Bishop of Rome (CCC 85; DV 10)
This teaching
office is not above the Word
of God, but serves it, teaching only what has been handed on, listening to it
devoutly, guarding it scrupulously and explaining it faithfully in accord
with a divine commission and with the help of the Holy Spirit. It draws
from the one deposit of faith everything which it presents for belief as
divinely revealed. By adhering to this heritage, the entire holy
people. united to its pastors, remains always faithful to the teaching of the
apostles (DV 10; Acts
2:42)
In Acts 15:1,5
some Jewish Christians insisted that in order to be saved, Christians of
gentile origin should first observe the Law of Moses and be circumcised. This “theological”
crisis resulted in the first big meeting of the Church leaders in Jerusalem. This
meeting to resolve the crisis helped the early Church to understand the meaning
of salvation in relation to faith in Christ Jesus and the Law of Moses – a
point Paul explained well in his letters to the Galatians and especially to the
Romans.
The
subsequent meetings of the Church leaders down through the different periods of
history demonstrate the significant role of the Magisterium or the Teaching
Office of the Church especially in defining the essence of Faith and in dealing
with the many theological and scripture-related issues raised by Martin Luther,
John Calvin and other Reformers. The Magisterium of the Church has made many
clear definitive statements of Faith and has proclaimed some important dogmas. These
dogmas are not new revelations; neither are they in conflict with the Gospel
messages in the Scriptures. All that God wants to reveal has reached its climax
and fulfillment in Jesus Christ. After Jesus Christ, there is no more new public
revelation. The statements of Faith or Dogmas only highlight certain aspects of
Faith which are already there for emphasis with greater clarity.
The
Apostles’ Creed that contains the 12 articles of Faith is the living testimony
to “what the Church is and believes” as
it has been handed down through the centuries since the Apostolic times (DV 8).
This
Tradition which comes from the Apostles, develops in the Church with the help
of the Holy Spirit. There is a growth in the understanding and the Church
constantly moves forward toward the fullness of divine truth until the words of
God reach their complete fulfillment in her.
So Sacred Tradition is to be distinguished from the
various theological, disciplinary, liturgical or devotional traditions, born in
the local Churches over time. These are the particular forms, adapted to
different places and times, in which the great Tradition is expressed. In the
light of the Sacred Tradition, these traditions can be retained, modified or
even abandoned under the guidance of the Church's Magisterium (CCC 83). Jesus spoke of
the difference between the Sacred Tradition and “the traditions of the elders”
or “human traditions” as promoted by the Pharisees (cf Mark 7:1-13). However He told the crowd and His disciples, “The scribes and the Pharisees occupy the
chair of Moses. You must therefore do and observe what they tell you but do not
be guided by what they do, since they do not practice what they do”
(Matthew 23:2-3). The distinction between essence and accidents, or between
subjective and objective has to be clarified so that we do not confuse personal
interpretation with official Church interpretation of the Scriptures, or
situational applications with official Church teachings, or private revelations
with Official Public Revelation.
Sacred tradition and Sacred
Scripture are two distinct modes of transmission. But both of them, flowing from
the same divine wellspring - the same deposit of Faith, in a certain way merge
into a unity and tend toward the same end. Sacred Scripture is the
Word of God consigned to writing under the inspiration of the Divine Spirit,
while Sacred Tradition or the Apostolic Tradition takes the Word of God
entrusted by Christ the Lord and the Holy Spirit to the Apostles, and hands it
on to their successors in its full purity, so that led by the light of the
Spirit of truth, they may in proclaiming it, preserve this Word of God
faithfully, explain it, and make it more widely known (DV 9). Through
this Sacred Tradition, "the Church - in her doctrine, life and worship – perpetuates and transmits to
every generation all that she herself is, all that she believes." [ CCC 78;
DV 8 ].
Consequently it is not from Sacred Scripture alone that the Church
draws her certainty about everything which has been revealed (DV 9). The
conclusion of the Gospel of John says, “There
were many other signs that Jesus worked in the sight of the disciples but they
are not recorded in this book. These are recorded so that you may believe that
Jesus is Christ, the Son of God and that believing this you may have life
through His name” (John 20:30-31).
The Church entrusted
with the Treasure
The Scriptures should be read and interpreted
within "the living Tradition of the whole Church" because Sacred
Scripture is written principally in the Church's heart. The Church carries in
her Tradition the living memorial of God's Word and it is the Holy Spirit who
gives her the spiritual interpretation of the Scripture (CCC 113). Therefore both
Sacred Tradition and Sacred Scripture are to be accepted and venerated with the
same sense of loyalty and reverence (CCC 80-82; DV 9).
"It
is clear therefore that, in the supremely wise arrangement of God, Sacred
Tradition, Sacred Scripture and the Magisterium of the Church are so connected
and associated that one of them cannot stand without the others. Working
together, each in its own way, under the action of the one Holy Spirit, they
all contribute effectively to the salvation of souls." [ CCC 95; DV 10 ]
The Church founded on Peter,
the Rock has been authorized by Jesus Himself who said: “All authority in heaven and on earth has
been given to me. Go! Make disciples of all nations, baptise them and teach them to observe all the commands I
gave you” (Matthew 28:19; John 20:21). Peter was given personal
assurance at the Last Supper by Jesus Himself, “I have prayed for you, Simon, that your faith may not fail and once you
have recovered, you in your turn must strengthen your brothers” (Luke
22:32). In John’s Gospel, he was personally told three times by Jesus Himself after
His Resurrection, to “Feed my lambs! Look
after my sheep! Feed my sheep!” Peter was thus entrusted and continues to
be entrusted with the responsibility of the Good Shepherd (John 21:15-19). He
handed down this pastoral responsibility to his successor. This handing down
continued from one successor to the next in the Church until today. This
explains the source and authority of the
teaching office of the Church of Christ built on Peter, the Rock, and his
unique status as Pope in this indispensable Office (Matthew 16:18-19).
For over
2000 years now, the Church Of Christ built on the Rock, from its “first” Peter
to its “266th Peter” – Pope Francis,
has been in possession of this same priceless Treasure (the deposit of
Faith) and continues to faithfully hold fast, preserve and hand it down to its
succeeding generations (CCC 76, 84; 2 Thess. 2:15; Jude 1:3). Despite the many generations of changes and
even uncertainties in the Church and in the world at large, this priceless Treasure
remains intact in the Church, maintaining its priceless purity and stays
evergreen without losing its eternal value (DV 10). The value or the worth of this treasure, unlike
the stock market, does not diminish or increase according to human evaluation
or assessment. Instead of being changed by the changing events in world
history, it has changed and will continue to change, effect and shape world
events and human history.
Wisdom 7:27
may shed some light on this unchanged changer or unmoved mover; “Although Wisdom is alone, she can do
everything; herself unchanging, she renews the world, and, generation after
generation, passing into holy souls, she makes them into God's friends and
prophets.”
In the same
way, though the Church’s official interpretation of the Sacred Scriptures or the
official teaching of the Gospel of Jesus Christ does not change in essence, it remains
forever relevant and effective in shaping world events and human life (CCC 84).
This priceless Treasure, that is, the deposit of Faith entrusted by Christ to
His Apostles can be described in one Word, namely, Jesus Christ, the Son of God
(Mark 1:1; Luke 1:1-4; John 1:1-5; 20:31; Hebrews 1:1-2). And Paul said in more
specific terms, “We preach the message of
the Cross - Christ crucified - the power and wisdom of God” (1
Corinthians 1:23; 2:1-5). Since the Apostolic times, this One, Holy, Catholic
and Apostolic Church supported by its two pillars, that is, Sacred Tradition and
Sacred Scripture, remains faithfully firm on the One Foundation - Jesus
Christ ( 1 Corinthians 3:12) and as the branches remain faithfully in the
vine, it has been bearing fruit in plenty and fruit that will last (John 15:1-17).
Enjoy the Treasure
2 Timothy
3:14-17 sums up well this special relationship between the Magisterium of the
Church, Sacred Scripture and Sacred Tradition:
“You must keep to what you have been taught (Tradition) and know to be true;
remember who your teachers were (the
magisterium) and how, ever since you
were a child, you have known the Holy
Scriptures – from these you can learn the wisdom that leads to salvation
through faith in Christ Jesus. All Scripture is inspired by God and useful for
refuting error, for guiding people’s lives and teaching them to be upright. This
is how someone who is dedicated to God becomes fully equipped and ready for any
good work.”
Sharing
the Treasure
1.
What is the difference between Bible Sharing and Bible Study? How
are they related to one another?
2.
In your experience, what difficulties do most people have in
understanding what they read in the Bible during their personal prayer or
study?
3.
What are the dangers of personal free interpretation alone without
the guidance of the Teaching Office of the Church?
|
Bible Sunday 2014 Message - Bahasa Malaysia
KHAZANAH TIDAK TERNILAI YANG SENTIASA MEKAR
Mencari
Khazanah
Siapakah yang boleh membuat keputusan atau menjamin
ketulenan tafsiran yang betul bagi Kitab Suci? Sepanjang abad, orang-orang dari
pelbagai mazhab Kristian dan agama bahkan juga para ateis telah menawarkan
banyak versi tafsiran Kitab Suci. Adakah tafsiran Kitab Suci yang merupakan
perkara peribadi berdasarkan inspirasi peribadi dan mendakwa ia sebagai “mesej
yang diilhamkan oleh Roh Kudus” atau sebagai “mesej daripada Kristus sendiri”?
Haruskah Kitab Suci dan tafsirannya “dikemaskinikan”, “ditulis semula” atau
“ditafsirkan semula” mengikut keadaan perubahan moden, selaras dengan pemikiran
manusia kontemporari bagi menjadikannya “relevan” dan “boleh diterima” kepada
kepelbagaian gaya dan keperluan kehidupan manusia? Adakah tafsiran merupakan
hal-hal Gnostisisme atau relativisme atau skolastikisme atau sekularisasi atau
subjektivisme? Sebagai jawapannya, mesej Hari Minggu Kitab Suci 2013
menjelaskan “PENGERTIAN KITAB SUCI DALAM TAFSIRAN”.
Sekarang siapakah yang mempunyai kuasa untuk
mentafsirkan Kitab Suci dan menjamin ketulenan tafsiran? Adakah Kitab Suci
sahaja sudah mencukupi? Bagi tujuan ini, mesej Hari Minggu Kitab Suci 2014
memberi tumpuan kepada hubungan antara Kitab Suci, Tradisi Apostolik dan
Magisterium atau Kuasa Mengajar Gereja.
Memerlukan
Panduan untuk mendapatkan Khazanah
Dalam Lukas 24:25-27, 44-47 Kristus yang telah
bangkit menjelaskan dan mentafsirkan kepada dua orang pengikut yang kecewa
semasa dalam perjalanan ke Emaus dan para Rasul-Nya; peristiwa yang berlaku
kepada diri-Nya dari Taurat Musa sampai kepada tulisan-tulisan para Nabi. Dalam
Kisah Para Rasul 8:26-40, seorang sida-sida dari Etiopia semasa dalam
perjalanan pulang selepas ziarahnya ke Yerusalem, sedang membaca kitab Yesaya
mengenai Hamba Yahweh yang Menderita (Yesaya 53:7-8). Filipus yang dipimpin
oleh Roh Kudus, menghampirinya dan bertanya, “Mengertikah tuan apa yang tuan baca itu?” Beliau
menjawab, “Bagaimanakah
aku dapat mengerti, kalau tidak ada yang membimbing aku?”
Filipus kemudian mula menjelaskan Berita Baik tentang Yesus kepadanya.
Jawapannya segera. Sida-sida itu meminta untuk dibaptiskan di sana dan pada
masa itu juga.
Yesus, pada Perjamuan Akhir, memberitahu para
murid-Nya, “Masih banyak
hal yang harus Ku katakan kepadamu, tetapi sekarang kamu belum dapat
menanggungnya. Tetapi apabila Ia datang, iaitu Roh Kebenaran, Ia akan memimpin
kamu ke dalam seluruh kebenaran; sebab Ia tidak akan berkata-kata daripada
diri-Nya sendiri, tetapi segala sesuatu yang didengar-Nya itulah yang akan
dikatakan-Nya dan Ia akan memberitakan kepadamu hal-hal yang akan datang. Ia
akan memuliakan Aku, sebab Ia akan memberitakan kepadamu apa yang diterimanya
daripada-Ku”
(Yohanes 14:26; 16:12-14) dan sebelum kenaikan-Nya ke Syurga, Kristus yang
telah bangkit berkata kepada para Rasul-Nya supaya berada di Yerusalem dan
berkata; “Tetapi kamu akan menerima kuasa, kalau Roh Kudus turun ke
atas kamu, dan kamu akan menjadi saksi-Ku”
(Kisah 1:4,8)
Seperti yang Tuhan Yesus telah janjikan, Roh Kudus
turun ke atas Gereja awal dan Petrus melakukan pewartaan pertama yang penuh
inspirasi menjelaskan Injil Yesus Kristus. Sambutannya amat menggalakkan! 3000
orang telah dibaptiskan pada hari itu! Sejak itu Roh Kudus telah bersama Gereja
awal, memberi inspirasi dan membimbingnya menjadi “saksi (yang setia) kepada Yesus bermula dari Yerusalem, ke Samaria,
Yudea dan ke hujung bumi” seperti yang arahkan oleh Yesus dalam Kisah Para
Rasul 1:8. Roh Kudus yang sama terus memimpin dan membimbing Gereja Kristus yang
sama yang didirikan di atas batu karang, yakni Petrus, dan memastikan bahawa ia
setia mewariskan mesej Injil yang sama seperti yang telah diterima daripada
para Rasul dengan demikian ia terus kekal tidak terusik, tidak berubah tetapi
masih terus relevan dan berkesan dalam setiap generasi seterusnya (ruj. 1
Tesalonika 1:2-5; 2 Timotius 3:14-17). Ia tetap seperti dekimian sebab dalam kebaikan-Nya Allah telah menetapkan, bahawa apa yang diwahyukan-Nya demi keselamatan
semua bangsa, harus tetap utuh untuk selamanya dan diteruskan kepada segala
keturunan. (KGK 74; Dei Verbum
Bab 2 No.7)
Apakah
Khazanah Itu?
Apabila Kristus Tuhan mengutus para Rasul untuk
memberitakan kepada semua orang-orang Injil itu yang merupakan sumber segala
kebenaran yang menyelamatkan dan pengajaran moral, Dia memberikan mereka
jaminan ini: Aku menyertai kamu senantiasa sampai akhir zaman. (Matius 28:18-20; Markus 16:20). Perintah ini dilaksanakan dengan setia oleh para Rasul,
yang dalam pewartaan lisan, dengan teladan serta penetapan-penetapan meneruskan
sama ada yang mereka telah diterima dari mulut Kristus, pergaulan dan karya
Kristus sendiri, atau apa yang mereka pelajari melalui dorongan Roh Kudus.
Perintah Tuhan ini juga dijalankan oleh para Rasul
dan tokoh-tokoh rasuli, yang atas ilham Roh Kudus yang sama itu juga telah
membukukan amanat keselamatan. [DV 7]
Tetapi untuk memastikan agar Injil tersimpan
selama-lamanya, menyeluruh dan hidup dalam Gereja, para Rasul melantik para
Uskup sebagai pengganti mereka, “memperturunkan” kepada mereka “kuasa untuk
mengajar di tempat mereka sendiri” (rujuk 1 Timotius 4:14). Para Rasul,
memperturunkan apa yang mereka sendiri telah terima, menggalakkan umat beriman
untuk berpegang teguh kepada tradisi yang telah mereka pelajari sama ada secara
lisan atau melalui surat (2 Tes. 2:15), dan berjuang untuk mempertahankan iman
yang diperturunkan sekali untuk selamanya (Yudas 1:3) [DV 8].
Yesus sendiri telah memberi amaran kepada para
Rasul-Nya, “Pada waktu
itu jika orang berkata kepada kamu: Lihat, Mesias ada di sini, atau Mesias ada
di sana, jangan kamu percaya. Sebab Mesias-mesias palsu dan nabi-nabi palsu
akan muncul dan mereka akan mengadakan tanda-tanda yang dahsyat dan
mukjizat-mukjizat, sehingga sekiranya mungkin, mereka menyesatkan orang-orang
pilihan juga”
(Matius 24:23-24). Dan Paulus, dalam suratnya kepada umat di Galatia, berkata, “Aku hairan, bahawa kamu begitu lekas berbalik daripada
Dia, yang oleh kasih karunia Kristus telah memanggil kamu, dan mengikuti suatu
injil lain, yang sebenarnya bukan Injil. Hanya ada orang yang mengacaukan kamu
dan yang bermaksud untuk memutarbalikkan Injil Kristus. Tetapi sekalipun kami
atau seorang malaikat dari syurga yang memberitakan kepada kamu suatu injil
yang berbeza dengan Injil yang telah kami beritakan kepadamu, terkutuklah dia”
(Galatia 1:6-12; Yudas 4). Oleh itu, peringatan dalam Ibrani 13:8-9; “Yesus Kristus tetap sama, baik kelmarin mahupun hari ini
dan sampai selama-lamanya. Janganlah kamu disesatkan oleh berbagai-bagai ajaran
asing”.
Sekarang tugas memberi tafsiran yang sahih akan
Sabda Allah, sama ada dalam bentuk bertulis (Kitab Suci) atau dalam bentuk
Tradisi, hanya diamanahkan kepada Magisterium atau Kuasa Mengajar Gereja yang
hidup. Kuasa dalam hal ini dilaksanakan dalam nama Yesus Kristus. Ini bermakna
bahawa tugas pentafsiran telah dipercayakan kepada para uskup dalam kesatuan
dengan pengganti Petrus, Uskup Roma (KGK 85; DV 10)
Kuasa Mengajar itu tidak berada di atas
Sabda Allah, melainkan melayaninya, hanya mengajar apa yang
telah diperturunkan, mendengarkannya dengan dedikasi, menjaganya dengan cermat
dan menerangkan dengan setia bersesuaian dengan tugasan ilahi dan dengan
bantuan Roh Kudus. Ia menerima daripada inti iman yang satu segala yang ia
kemukakan sebagai kepercayaan seperti yang diwahyukan oleh Tuhan. Dengan
berpegang kepada warisan ini, seluruh umat kudus – bersatu dengan gembalanya –
sentiasa setia kepada ajaran para rasul (Kis. 2:42) [DV 10]
Dalam Kisah Para Rasul 15:1,5 beberapa orang
Kristian Yahudi menegaskan bahawa untuk diselamatkan, Kristian yang bukan
Yahudi harus pertama-tama memerhatikan Hukum Musa dan disunatkan. Krisis
“teologi” ini menyebabkan mesyuarat besar pertama pemimpin-pemimpin Gereja di
Yerusalem. Mesyuarat ini bertujuan untuk menyelesaikan krisis ini yang membantu
Gereja awal untuk memahami makna penyelamatan berhubung dengan iman dalam
Kristus Yesus dan Hukum Musa – titik di mana Paulus dengan baik menjelaskan dan
menerangkan juga dalam surat-suratnya kepada umat di Galatia dan terutamanya
kepada umat di Roma.
Dalam mesyuarat pemimpin-pemimpin Gereja berikutnya
sepanjang tempoh sejarah yang berbeza menunjukkan peranan penting Magisterium
atau Kuasa Mengajar Gereja terutamanya dalam menjelaskan inti pati iman dan
dalam menangani isu-isu teologi dan yang berkaitan dengan Kitab Suci yang
dibangkitkan oleh Martin Luther, John Calvin dan para Reformis lain.
Magisterium Gereja telah membuat banyak kenyataan muktamad yang jelas tentang
Iman dan telah mengisytiharkan beberapa dogma penting. Dogma-dogma ini bukanlah
wahyu baru; dan tidak juga bercanggah dengan mesej Injil dalam Kitab Suci.
Semua yang Tuhan mahu wahyukan telah mencapai kemuncak dan penggenapannya di
dalam Yesus Kristus. Selepas Yesus Kristus, tidak terdapat lagi wahyu umum yang
baru. Penyataan Iman atau dogma hanya mengetengahkan aspek-aspek tertentu Iman
yang sudah ada untuk penekanan yang lebih jelas.
Syahadat Para Rasul yang mengandungi 12 perkara Iman
yang merupakan kesaksian hidup untuk “apakah itu Gereja dan apa yang
dipercayainya?” kerana ia telah diperturunkan sepanjang abad sejak zaman
Apostolik (DV 8). Tradisi ini yang berasal dari para rasul ini, berkembang di
dalam Gereja dengan bantuan Roh Kudus. Terdapat pertumbuhan dalam pemahaman dan
Gereja sentiasa bergerak ke hadapan ke arah kepenuhan kebenaran ilahi sehingga
sabda Tuhan mencapai kegenapan penuh mereka di dalamnya.
Tradisi Suci harus dibezakan daripada pelbagai
teologi, disiplin, liturgi atau tradisi kebaktian, yang wujud dalam
Gereja-Gereja tempatan sepanjang zaman. Ini merupakan bentuk-bentuk tertentu,
yang disesuaikan dengan tempat-tempat dan masa-masa yang berlainan, di mana
Tradisi agung diungkapkan. Dalam sinar Tradisi Suci, tradisi-tradisi ini boleh
dikekalkan, diubah suai atau ditinggalkan di bawah bimbingan Magisterium Gereja
(KGK 83). Yesus bercakap tentang perbezaan antara Tradisi Suci dan “tradisi
para penatua” atau “tradisi manusia” seperti yang disarankan oleh orang-orang
Farisi (ruj. Markus 7:1-13). Walau bagaimanapun Dia memberitahu orang ramai dan
pengikut-pengikut-Nya, “Ahli-ahli Taurat
dan orang-orang Farisi telah menduduki kerusi Musa. Sebab itu turutilah dan
lakukanlah segala sesuatu yang mereka ajarkan kepadamu, tetapi janganlah kamu
turuti perbuatan-perbuatan mereka, kerana mereka mengajarkannya tetapi tidak
melakukannya”
(Matius 23:2-3). Perbezaan antara inti pati dan bukan inti pati atau antara
subjektif dan objektif perlu diperjelaskan supaya kita tidak terkeliru antara
tafsiran peribadi dengan tafsiran rasmi Kitab Suci oleh Gereja, atau penerapan
menurut situasi dengan ajaran rasmi Gereja, atau tafsiran peribadi dengan
Pernyataan Umum yang rasmi.
Tradisi suci dan Kitab Suci merupakan dua kaedah
memperturunkan yang berbeza. Tetapi kedua-dua mereka, yang mengalir daripada
sumber ilahi yang sama – inti pati Iman yang sama, dengan cara tertentu bergabung menjadi satu dan menjurus ke arah
tujuan yang sama. Kitab Suci ialah sabda Allah yang diabadikan menjadi
tulisan di bawah inspirasi Roh Ilahi, manakala Tradisi Suci atau Tradisi
Apostolik menggunakan Sabda Allah yang diamanahkan oleh Kristus Tuhan dan Roh
Kudus kepada para Rasul, dan memperturunkannya kepada para pengganti mereka
dalam ketulenan yang sepenuhnya, oleh itu sementara dipimpin oleh cahaya Roh
kebenaran, mereka dalam mewartakannya, memelihara Sabda Allah ini dengan setia,
menjelaskan, dan menjadikannya lebih dikenali (DV 9). Melalui Tradisi Suci ini,
“Demikianlah Gereja dalam ajaran, hidup serta ibadatnya mengekalkan serta
meneruskan kepada semua keturunan dirinya seluruhnya, imannya seutuhnya”[KGK
78; DV 8].
Oleh yang demikian bukan dari Kitab Suci sahaja
Gereja menimba kepastian tentang segala-gala yang diwahyukan (DV 9). Kesimpulan
dalam Injil Yohanes mengatakan, “Memang masih
banyak tanda lain yang dibuat Yesus di depan mata murid-murid-Nya, yang tidak
tercatat dalam kitab ini, tetapi semua yang tercantum di sini telah dicatat,
supaya kamu percaya, bahawa Yesuslah Mesias, Anak Allah, dan supaya kamu oleh
imanmu memperoleh hidup dalam nama-Nya”
(Yohanes 20:30-31).
Gereja
diamanahkan dengan Khazanah Ini
Kitab Suci hendaklah dibaca dan ditafsirkan dalam
“Tradisi hidup seluruh Gereja” kerana Kitab Suci secara prinsipnya ditulis
didalam hati Gereja dan bukan dalam dokumen dan rekod. Gereja membawa dalam
Tradisinya peringatan hidup Sabda Tuhan dan Roh Kuduslah yang memberikannya
tafsiran rohani Kitab Suci (KGK 113). Oleh itu
kedua-duanya sama ada Tradisi mahupun Kitab suci harus diterima dan dihormati
dengan cita rasa kesolehan dan hormat yang sama (KGK 80-82; DV9).
“Maka jelaslah Tradisi Suci, Kitab Suci, dan Kuasa
Mengajar Gereja, menurut rencana Allah yang maha bijaksana, saling berhubungan
dan berpadu sedemikian rupa, sehingga yang satu tidak dapat berdiri tanpa yang
satu lagi dan semuanya bersama-sama, masing-masing dengan caranya sendiri, di
bawah gerakan satu Roh Kudus, menyumbang secara berkesan bagi keselamatan
jiwa-jiwa” [KGK 95; DV 10]
Gereja diasaskan melalui Petrus, Batu Karang telah
diberi kuasa oleh Yesus sendiri yang berkata: “Kepada-Ku telah diberikan segala kuasa di syurga dan di
bumi. Kerana itu pergilah, jadikanlah semua bangsa murid-Ku dan baptislah
mereka dalam nama Bapa dan Anak dan Roh Kudus, dan ajarlah mereka melakukan
segala sesuatu yang telah Ku perintahkan kepadamu”
(Matius 28:18b-20a; Yohanes 20:21). Petrus telah diberikan jaminan peribadi
oleh Yesus sendiri pada Perjamuan terakhir, “Aku telah
berdoa untuk engkau, supaya imanmu jangan gugur. Dan engkau, jikalau engkau
sudah insaf, kuatkanlah saudara-saudaramu”
(Lukas 22:32). Dalam Yohanes Injil, Dia secara peribadi diberitahu sebanyak
tiga kali oleh Yesus sendiri selepas kebangkitannya, untuk “gembalakanlah domba-domba-Ku!” Petrus dengan itu telah diamanahkan
dan terus diamanahkan dengan tanggungjawab Gembala Baik (Yohanes 21:15-19). Dia
memperturunkan tanggungjawab pastoral ini kepada penggantinya. Penerusan ini
berlanjutan dari seorang pengganti kepada pengganti yang seterusnya dalam
Gereja sehingga pada hari ini. Ini menerangkan sumber dan kuasa Kuasa Mengajar
Gereja Kristus yang dibina melalui Petrus, sang Batu Karang, dan statusnya yang
unik sebagai Paus dalam Jabatan yang amat diperlukan ini (Matius 16:18-19).
Kini selama lebih 2000 tahun, Gereja Kristus yang
dibina di atas Batu Karang, daripada Petrus yang “pertama” sehingga Petrus yang
ke-266” – Paus Fransiskus, telah memiliki khazanah yang sama ini (inti pati
Iman) dan terus setia berpegang, memelihara dan memperturunkannya kepada
generasi yang selanjutnya (KGK 76, 84; 2 Tes 2:15; Yudas 1:3).Walaupun banyak
perubahan dalam generasi dan juga keadaan tidak menentu di dalam Gereja mahupun
di dunia secara amnya, khazanah tidak ternilai ini masih utuh di dalam Gereja,
mengekalkan kemurnian tidak ternilainya dan kekal mekar tanpa kehilangan nilai
abadinya (DV 10). Kepentingan atau nilai daripada khazanah ini, tidak seperti
pasaran saham, tidak berkurangan atau meningkatkan mengikut penilaian atau
taksiran manusia. Walaupun diubah oleh peristiwa-peristiwa yang sentiasa
berubah dalam sejarah dunia, ia telah mengubah dan akan terus mengubah, memberi
kesan dan membentuk peristiwa-peristiwa dunia dan sejarah manusia.
Kebijaksanaan 7:27 dapat menjelaskan mengenai
pengubah yang tidak berubah atau penggerak yang tidak bergerak ini; “Meskipun sendirian, kebijaksanaan mampu
melakukan segala-nya. Walaupun kebijaksanaan sendiri tidak berubah,
kebijaksanaan membaharui semuanya. Turun-temurun kebijaksanaan masuk ke dalam
jiwa orang suci dan menjadikan mereka nabi dan sahabat Allah”.
Dengan cara yang sama, walaupun tafsiran Kitab Suci
rasmi Gereja atau pengajaran rasmi Injil Yesus Kristus tidak berubah pada
asasnya, ia kekal selama-lamanya relevan dan berkesan dalam membentuk
peristiwa-peristiwa dunia dan kehidupan manusia (KGK 84). Khazanah tidak
ternilai ini, iaitu inti pati Iman yang diamanahkan oleh Kristus kepada para
Rasul-Nya boleh dihuraikan dalam satu Sabda, iaitu Yesus Kristus, Anak Allah
(Markus 1:1; Lukas 1:1-4; Yohanes 1:1-5; 20:31, Ibrani 1:1-2). Paulus berkata
dalam istilah yang lebih khusus, “kami
memberitakan Kristus yang disalibkan ... kekuatan Allah dan hikmat Allah” (1
Korintus 1:23a-24b; 2:1-5). Sejak zaman apostolik, Gereja yang Satu, Kudus,
Katolik dan Apostolik ini disokong oleh dua tiang, iaitu, Tradisi Suci dan
Kitab Suci, masih setia teguh pada Satu Dasar – Yesus Kristus (1
Korintus 3:12) dan sebagai cabang-cabang kekal setia dalam pohon anggur, ia
telah menghasilkan banyak buah dan buah yang kekal (Yohanes 15:1-17).
Nikmati
Khazanah Itu
2 Timotius 3:14-17 merumuskan dengan baik hubungan
istimewa antara Kuasa Mengajar Gereja (Majisterium), Kitab Suci dan Tradisi
Suci:
“Tetapi hendaklah engkau tetap berpegang kepada ajaran
benar yang sudah diajarkan kepada kamu (Tradisi) dan yang engkau percaya dengan
sepenuhnya. Engkau mengetahui siapa guru-gurumu dahulu (Majisterium) dan sejak kecil lagi
engkau telah mengenal Alkitab. Alkitab boleh memberi engkau kebijaksanaan untuk
mendapat penyelamatan melalui iman
kepada Kristus Yesus. Semua yang tertulis di Alkitab diilhami oleh Allah dan
berguna untuk mengajar apa yang benar, untuk menegur dan memperbetulkan apa
yang salah, dan untuk mengajar orang supaya hidup menurut kehendak Allah.
Dengan Alkitab, orang yang mengabdikan diri kepada Allah dapat dilengkapi
dengan sempurna untuk melakukan segala macam pekerjaan yang baik.”
Berkongsi
Khazanah
- Apakah perbezaan di antara Perkongsian Kitab Suci dan Pengkajian Kitab Suci? Bagaimanakah mereka berkaitan antara satu sama lain?
- Dalam pengalaman anda, apakah masalah yang dihadapi oleh kebanyakan orang dalam memahami apa yang dibaca oleh mereka dalam Kitab Suci semasa doa peribadi mereka atau belajar?
- Apakah bahaya tafsiran peribadi bebas sahaja tanpa bimbingan Kuasa Mengajar Gereja?
Bible Sunday Message 2014 - Iban
RETA
TI PEMADU BEREGA TI MERUAN MANAH BELAMA
(
Bible Sunday Message, 2014 )
Ngiga Reta
Sapa ulih meri pemutus tauka jamin ngumbai tuku ti betul ari Bup Kudus
endang amat betul? Kenyau ari beratus-ratus taun tu ti udah, mayuh mensia
ari gerija bukai enggau ari pengarap bukai, nyentukka sida ti nadai
pengarap udah nukuka Bup Kudus ngena mayuh jalai. Kati nukuka Bup Kudus nya
berindik ari peransang ati diri empu, lalu udah nya dikumbai “pesan ari
peransang Roh Kudus” tauka dikumbai “pesan ari Kristus empu”? Kati Bup Kudus
enggau chara nukuka iya patut “digaga baru”, “dituliska baru” tauka “ditukuka
baru” nitihka gaya ubah baru dalam dunya ngambika bisi “kaul” enggau runding
mensia, lalu “ulih diterima” laban dituku nitihka gaya enggau guna mensia kemaya
hari tu? Kati nukuka iya semina bepanggai ba Gnostisme tauka relativisme
tauka skolastisme tauka sekularisasi tauka subjektisme? Kena nyaut nya, pesan
Hari Minggu Bup Kudus 2013 udah nerangka “JALAI NUKUKA BUP KUDUS”.
Diatu sapa bisi kuasa nukuka Bup Kudus lalu nyamin utai ti
ditukuka nya endang amat betul? Kati Bup Kudus aja chukup? Kena nyaut nya,
pesan Hari Minggu Bup Kudus 2014 ditumpuka ba kaul entara Bup Kudus, Tradisi
Apostolik enggau Ajar Gerija.
Begunaka iring
ngiga Reta
Dalam Luke 24:25-27,44-47 Kristus empu ti udah angkat idup baru nerang
sereta meri tuku ngagai dua iku murid ti tusah ati mansang ngagai Emaus, enggau
ngagai sida Rasul Iya, utai ti nyadi ba Iya empu ari Adat Moses enggau ari utai
ti ditulis sida nabi. Dalam Kereja Rasul 8:26-40, siku orang Etopia ba rantau
jalai pulai ari Jerusalem, macha Bup Isaiah pasal Nembiak Allah Taala ti
merinsa (Isaiah 53:7-8). Lalu Philip, ari iring Roh Kudus, mansang ngagai iya
sereta nanya, “Kati nuan meretika utai ti dibacha nuan?” Ku iya nyaut, “Kati ku
aku ulih mereti enti nadai orang madahka aku?” Udah nya Philip lalu nerangka
Berita Manah pasal Jesus ngagai iya. Lalu tekala nya orang Etopia nya lalu
minta dibaptisa.
Lebuh Jesus makai selamat enggau bala rasul, ku Iya, “Aku agi
bisi mayuh utai deka dipadah ngagai kita, tang nya kelalu mayuh, lalu enda ulih
diterima kita. Lebuh Roh Pemendar datai, Iya deka nguluka kita ngagai
pemendar ti penuh. Iya deka ngemuliaka aku, laban semua utai ti dipadah iya
ngagai kita, deka diambi ari aku. Iya deka ngajar kita semua utai, lalu mai
kita ingatka semua utai ti udah dipadah aku ngagai kita” (John 14:26;16:13-14).
Lalu sebedau Iya niki ke serega, Kristus ti udah angkat idup baru minta sida
Rasul Iya diau di Jerusalem lalu ku Iya; “Kita deka nerima kuasa Roh Kudus lalu
kita deka nyadika saksi aku.” (KR 1:4,8)
Baka ti udah disemaya Jesus Tuhan kitai, Roh Kudus nurun ba
Gerija ti keterubah iya munya, lalu Peter keterubah iya ngajar nerangka
Injil pasal Jesus Kristus. Lalu saut sida manah amat! 3000 iku orang dibaptisa
sehari nya! Belabuh ari nya Roh Kudus semampai bisi enggau Gerija keterubah
iya, meransang sereta ngiring iya ti seruran taluk “besaksika Jesus belabuh ari
Jerusalem, ngagai Samaria, Judea enggau ngagai pengujung dunya” baka ti diasuh
Jesus ba KR 1:8. Roh Kudus nya mega ngulu sereta ngiring Gerija ti sama ti
didirika atas Batu, Peter, lalu netapka iya taluk meritaka pesan Injil ti sama,
nadai berubah sekali, sebaka enggau iya ti diterima ari sida Rasul, lalu
meruan beguna sereta negu ati belama, ari rebak siti ngagai rebak siti
(cf 1 Tesalonika 1:2-5; 2 Timoti 3:14-17). Tu meruan baka tu belama laban Allah
Taala dekaka utai ti dipandangka Iya kena nyelamatka semua bansa diserakup
nyadi siti lalu diberi ngagai semua rebak mensia. (CCC 74; Dei Verbum Ch 2
No.7)
Nama Reta nya?
Lebuh Kristus ngasuh sida Rasul merita ngagai semua orang pasal Injil
ti pun semua pemendar ti nyelamatka mensia enggau pun semua ajar pendiau ti
manah ti patut dititihka, Iya meri jamin tu ku Iya: Aku deka enggau kita belama
sampai ngagai pengujung maya (Mathew 28:18-20, Mark 16:20). Pengawa nya ti
diasuh Jesus kereja sida Rasul, dipejalaika sida enggau ati taluk ngena jaku,
teladan, enggau pendiau, lalu sida ngasuh orang ngajar semua utai ti
dipelajarka sida ari Kristus ulih kuasa Roh Kudus lebuh sida idup begulai
sejalai enggau Iya. Ari iring Roh Kudus, pengawa nya mega dipejalaika semua
orang ti nampung pengawa sida Rasul. (DV 7)
Ngambika meruan sereta idup belama baka ari mula dalam Gerija,
sida Rasul ngasuh sida biskop nampung pengawa sida, “nyerah” ngagai sida “kuasa
ngajar di endur sida empu” (cf 1 Timoti 4:4). Sida Rasul meri utai ti udah
diterima sida ari Kristus, meransang orang ti arap bepegai teguh ba adat ti
udah dipelajarka sida ari jaku tauka ari surat (2 Tes 2:15), lalu ngasuh sida
naka ulih nanka pengarap ti udah diberi ngagai sida (Jude 1:3) [DV8].
Jesus empu udah nangkan sida Rasul Iya, “Enti bisi orang madah
ngagai kita, “Peda, tu Kristus” tauka “Nyin iya”, anang arapka nya. Laban
Kristus enggau nabi palsu deka angkat lalu mandangka kereja besai sereta nyelai
kena nesatka, lalu enti ulih, nyengkaum sida ti udah dipilih,” (Mathew
24:23-24). Lalu Paul dalam surat iya ngagai orang di Galatia madah, “Aku
tekenyik ninga kita jampat amat nguing ngagai injil bukai. Bisi orang ngachau
kita lalu deka ngubah Injil Kristus. Enti bisi ari kami tauka melikat ari
serega ngajar kita siti injil ti belaban enggau iya ti udah diterima kita,
awakka kami kena kutuk” (Galatia 1:6-12; Jude 4). Nya alai, Hebrew 13:8-9 bisi
ngajar, “Jesus Kristus nya sebaka kemari, seharitu enggau ke selama iya. Anang
ngelakka diri ditesatka ngena mayuh macham ajar ti nyelai”.
Diatu kuasa nukuka Jaku Allah Taala ngena jalai ke betul, sekalika nya
ditulis (Bup Kudus) tauka Adat udah diberi semina ngagai Magisterium tauka opis
Gerija ti ngajar. Kuasa nya dipejalaika dalam nama Jesus Kristus. Reti
nya, pengawa nukuka Bup Kudus udah diberi ngagai bala biskop dalam penyerakup
sida enggau iya ti nganti Peter, iya nya, Biskop menua Rom (CCC 85;DV10). Opis
ti ngajar enda lebih ari Jaku Allah Taala, tang mela iya, semina ngajar utai ti
diberi ngagai sida, mendingka iya enggau ati taluk, nyaga iya, lalu nerangka
iya setipak enggau peneka Allah Taala ari iring Roh Kudus. Iya mai orang
arap tiap kali utai pasal Allah Taala dipadahka ngagai sida. Ngena jalai
nitihka atur tu ari turun menurun, semua orang Kristian beserakup enggau
paderi, meruan taluk ngagai ajar sida rasul (KR 2:42) [DV10]
Dalam KR15:1,5 sekeda orang Judah Kristian keran deka majakka penemu
ngasuh orang bansa bukai ti masuk Kristian, enda tau enda nitihka Adat Moses
lalu ditutus. Penemu nya tadi ngenataika penyarut, lalu aum besai tuai-tuai
Gerija diatur di Jerusalem kena mutarka penyarut nya, lalu nulung Gerija ti
terubah meretika reti
penyelamat ti bekaul enggau pengarap ke Jesus Kristus enggau Adat Moses
– siti utai ti diterangka Paul enggau silik bendar dalam surat iya ngagai orang
di Galatia enggau kelebih agi ngagai orang di Rom. Mayuh aum diatur Magisterium
tauka opis Gerija ti ngajar kena nyangkal mayuh penemu ti datai ari
Martin Luther, John Calvin enggau sida bukai ke deka ngubah ajar ti dijaga opis
Gerija. Magisterium Gerija udah terang madah pasal pengarap enggau sekeda ajar
ti beguna. Ajar nya ukai utai baru, lalu enda mega belaban enggau Injil dalam
Bup Kudus. Semua utai ti deka dipandangka Allah Taala udah dipandangka Jesus
Kristus, sereta dikamatka Iya. Udah Jesus, nadai agi orang patut ngumbai diri
baka Jesus. Ajar pasal pengarap endang berindik ari iya ti asal, kena nerangka
sekeda utai ti bekaul enggau pengarap ngambika terang agi.
Kami Arap ti bisi 12 bengkah utai pasal pengarap endang saksi ti
idup kena madah “sapa Gerija enggau utai ti dikarapka iya”, lalu udah diajar
beratus-ratus taun kenyau ari maya sida Rasul menya (DV8). Adat tu ti
datai ari Rasul, mansang dalam Gerija ulih ditulung Roh Kudus. Gerija endang
mansang meretika utai pasal Allah Taala, lalu terus mansan-semansang sampai
datai ba maya jaku Allah Taala dikamatka enggau penuh dalam Gerija.
Nya alai, Adat Gerija ti kudus endang patut dikelala lain ari
penemu bukai baka teologi, displin, liturgi ti ada dalam gerija ba siti-siti
endur barang maya kena nerangka sereta nekanka adat. Dalam terang Adat Gerija
ti kudus, penemu bukai nya tau dikemeran, diubah, tau mega dibuai, tang enggau
iring Magisterium Gerija (CCC83). Jesus bejakuka pasal bida entara Adat Gerija
ti kudus enggau “adat tuai-tuai bansa” tauka “adat mensia” (cf Mark 7:1-13). Ku
iya madah ngagai orang mayuh enggau ngagai sida murid iya, “Pengajar adat
enggau orang Parisi ngajar adat Moses. Nya alai kita patut nitihka ajar tang
anang nitihka utai ti dikereja sida laban sida enda ngereja utai ti diajar
sida.” (Mathew 23:2-3). Utai ti enda sebaka patut diterangka ngambi enda
saru pasal Bup Kudus ti dituku ngena chara diri empu enggau ditukuka ngena
chara Gerija, tauka berindik ari utai ti nyadi enggau ajar Gerija, tauka
utai ti dipandang ngagai siku orang aja enggau utai ti dipandang ti udah
diterima Gerija.
Adat Gerija enggau Bup Kudus nya dua iti jalai pemansut ti
enda sebaka tang kedua-dua iya bepancur ari siti pun ti sama ari Allah Taala –
pengarap ti sama, bisi jalai beserakup lalu nuju ujung ti sebaka. Bup Kudus nya
Jaku Allah Taala ti ditulis ari iring Roh Allah Taala, tang Adat Gerija tauka
Adat sida Rasul diambi ari Jaku Allah Taala, lalu diberi Kristus Tuhan enggau
Roh Kudus ngagai sida rasul, udah nya sida Rasul meri nya ti endang tulin
ngagai orang ke nganti sida ngambika sida nya ari iring penampak Roh Pemendar,
sida ti meritaka iya enggau taluk tetap nyaga Jaku Allah Taala, nerangka iya,
lalu mai iya makin ditemu orang (DV9). Nengah Adat Gerija tu, “Gerija dalam
ajar, pengidup enggau adat sembah iya – ngidupka belama sereta madah ngagai
tiap rebak semua utai pasal iya empu, pasal utai ti dikarapka iya.”
[CCC78;DV8].
Nya alai, Gerija endang nemu endar, ukai semina ari Bup Kudus aja
iya bulih utai ti dipadahka ngagai iya (DV9). Laban ujung Injil John bisi
madah munyi tu, “Bisi mega mayuh tanda ti digaga Jesus dipeda sida murid, tang
enda ditulis dalam bup tu. Sekeda ditulis ditu ngambika kita arapka Jesus
Kristus, Anak Allah Taala, lalu kita deka bulih pengidup ulih nama Iya”
(John 20:30-31).
Gerija diberi kuasa
megai reta tu
Bup Kudus patut dibacha sereta ditukuka ngena “Adat seluruh Gerija ti
idup” laban Bup Kudus nya, iya ti bendar ditulis dalam ati Gerija ari ti
ditulis ba keretas. Gerija mai dalam Adat iya pengingat Jaku Allah Taala
ti idup, lalu Roh Kudus meh ke meri iya penemu kena nukuka Bup Kudus (CCC113).
Nya alai, Adat Gerija enggau Bup Kudus patut diterima sereta dimuliaka seretai
ngena penaluk enggau basa (CCC 80-82;DV9).
“Nya alai, terang amat, ari atur Allah Taala ti bekuasa sereta bepenemu,
Adat Gerija, Bup Kudus enggau Magisterium Gerija begulai sereta bekaul amat
sampaika sida enda ulih bediri kediri enti siku ari sida nadai dia.
Begulai gawa, ngena chara diri empu, ari iring Roh Kudus, sida nulung
nyelamatka semengat.” [CCC 95; DV 10]. Gerija ti dipun ba Peter, Batu, udah
diberi kuasa ulih Jesus empu, ku iya: “Semua kuasa di serega enggau di dunya
udah diberi ngagai aku. Bejalai! Gaga semua bansa nyadi murid aku, baptisa,
lalu ajar sida ngasika pesan ti udah diberi aku ngagai kita” (Mathew 28:19;
John 20:21). Lebuh sida makai selamat, Jesus empu ngeringka Peter, “Aku
udah besembiang ke nuan Simon ngambika nuan enda lemi pengarap, lalu lebuh nuan
kering baru, nuan mesti ngeringka bala menyadi nuan” (Luke 22:32). Dalam
Injil John, lebuh seduai iya kediri, Jesus empu udah iya angkat idup baru, tiga
kali bejaku enggau Peter, ‘Tupi raban anak domba aku! Jaga raban domba
aku! Tupi raban domba aku!” Peter majak-semajak diasuh nanggung pengawa
Pengibun ti Manah (John 21:15-19). Iya nyerah tanggung pengawa iya ngagai orang
ke nganti iya, lalu nya nyadi dalam Gerija sampaika seharitu. Nya nerangka pun
enggau kuasa ngajar ti diberi ngagai Gerija ti didirika ba Peter, Batu, enggau
pangkat iya ti Pope. (Mathew 16:18-19).
Lebih ari 2000 taun diatu, Gerija Kristus didirika atas Batu ari
Peter ti ‘keterubah” ngagai Peter ti ke “266” – Sante Papa Francis, udah
ngembuan Reta ti dilalai ti pemadu berega lalu semampai nanka iya, nyaga iya
sereta nyerahka iya ngagai barang sapa ti nganti iya (CCC 76,84;2 Tes 2:15;
Jude 1:3). Taja mayuh rebak udah berubah, taja bisi penyarut nyadi dalam Gerija
enggau di dunya, Reta ti dilalai, ti pemadu berega tu meruan lekat dalam
Gerija, netapka penulin iya sereta meruan manah belama, nadai sekali lenyau
pemanah iya, sigi baka nya belama ari mula sampaika seharitu. Rega reta ti
dilalai tu enda baka utai dijual di pasar, rega iya enda kurang enda niki
nitihka peneka ati mensia. Iya enda ulih diubah utai ke nyadi di dunya, tang
iya ti majak-semajak ngubah dunya sereta ngubah utai ti nyadi ba mensia.
Jaku Dalam 7:27 meri kitai penerang pasal utai tu ti ngubah, ukai
iya ti berubah, iya ti ulih nginsitka tang iya empu enda nginsit; “Taja Penemu
Dalam kediri, iya ulih ngereja semua utai; iya empu enda berubah, iya ngemaruka
dunya, lalu ari rebak siti ngagai rebak siti, tama ke dalam semengat kudus,
ngaga sida nyadi kaban enggau nabi Allah Taala.”
Sama baka nya mega, taja nukuka Bup Kudus ari Gerija tauka nukuka
Injil Jesus enda berubah, iya tetap setipak belama sereta ulih ngubah dunya
enggau ngubah pengidup mensia (CCC 84). Reta ti dilalai ti pemadu berega, iya
nya Pengarap ti disimpan diserahka Kristus ngagai Rasul iya tau disebut ngena
siti leka jaku aja, iya nya, Jesus Kristus, Anak Allah Taala (Mark 1:1; Luke
1:1-4; John 1:1-5; 20:31, Hebrew 1:1-2). Lalu Paul nyebut enggau terang, “Kitai
meritaka pesan Regang – Kristus ti diregang kuasa enggau penemu dalam Allah
Taala” (1 Korint 1:23;2:1-5). Kenyau ari maya sida Rasul,
Gerija Katolik ti siti aja, Kudus sereta Apostolik disukung dua
iti tiang, iya nya, Adat Gerija enggau Bup Kudus ti meruan tegap ba siti pun –
Jesus Kristus (1 Korint 3:12), lalu baka dan ti meruan taluk lekat ba batang,
iya udah mansutka mayuh buah ti meruan belama (John 15:1-17)).
Ngasaika penyamai
Reta tu
2 Timoti 3:14-17 nyimpul
enggau manah amat kaul entara Magisterium Gerija, Bup Kudus enggau Adat Gerija:
Nuan enda tau enda majak
bepegai ba utai ti udah dipelajar sereta dikarapka nuan (Adat
Gerija) laban nuan nemu sapa ke
udah ngajar nuan utai nya (Magisterium), lalu nuan, kenyau ari nuan agi mit, endang udah
nemu Bup
Kudus ulih ngajar nuan ngulihka
pengelepas ulih pengarap nuan ke Jesus Kristus.
Semua Bup Kudus endang bepun
ari Allah Taala magang, lalu beguna kena ngajar, kena ngerara, kena ngaduka
utai ti salah, enggau kena matihka orang diau lurus, ngambika semua nembiak
Allah Taala chukup disikap ngereja genap macham pengawa ti badas
Bebagika
reta tu
1.
Nama bida entara Bekunsika jaku Allah Taala dalam
Bub Kudus enggau Belajarka Bub Kudus? Kati seduai iya bisi kaul enggau panggan
diri?
2.
Ari pengasai nuan, nama utai ti tusah selalu
diasaika orang lebuh sida nguji meretika utai ti dibaca sida ari Bub Kudus
lebuh sida besembiang kediri tauka lebuh belajarka Bub Kudus ?
3.
Nama penusah ti deka nyadi enti nukuka Bup Kudus
Kediri empu aja, enda enggau iring Gerija?
Bible Sunday Message 2014 - Mandarin
2014年圣经主日文告 ：万古长青的无价宝藏
寻觅宝藏
谁能决定或保证圣经的诠释是真实可靠而正确无误的？经过好几个世纪，许多来自不同基督教派、不同宗教的人士，甚至无神论者，都提供了他们对圣经的不同解读。圣经的诠释难道是一种出于个人灵感而把它说成是“圣神默感的话”或说成是“来自基督本身的话”？
圣经以及它的诠释是否需要“更新”或“重写”或“重新诠释”，依照不断改变的现代情况，或符合现代人们的思维，使它在当今各种各样的生活方式和需要中成为更有“意义”及“可接受的”？
圣经的诠释难道是一种专属唯识论，或相对主义，或经院哲学，或世俗化，或主观主义范畴的事？ 针对这些问题，2013年圣经主日文告以“诠释圣经的意义”来回应。 现今谁有权威去诠释圣经以及担保它的真实可靠性？单靠圣经就足够了吗？ 为这缘故，2014年圣经主日文告专注于解释圣经与宗徒圣传以及教会训导当局之间的关系。
寻觅宝藏需要一位向导
路加福音24:25-27，44-47中，复活的基督在前往厄玛乌村庄的路上，向两位沮丧的门徒及祂的宗徒，从梅瑟法律和众先知开始，把全部经书论及祂的话，都给他们解释了。
在宗徒大事录八章26-40中，一位厄提约丕雅的太监从耶路撒冷朝圣后，在回家的路上诵读依撒意亚先知书中有关上主仆人所受的屈辱（依53:7-8）。而斐理伯受圣神的驱使，就跑过去问他，“你明白所诵读的吗﹖”他答说：“若没有人指教我，怎么能够﹖”于是，斐理伯给他讲解了耶稣的福音。太监立即回应，要当场受洗。
耶稣在最后的晚餐中告诉祂的门徒说，“我本来还有许多事要告诉你们，然而你们现在不能担负。当那一位真理之神来时，祂要把你们引入一切真理。祂要光荣我，因为祂要把由我所领受的，传告给你们。祂必要教训你们一切，也要使你们想起，我对你们所说的一切。”（若14:26；16:12-14）
在祂升天之前，复活的耶稣告诉祂的门徒不要离开耶路撒冷，说：“你们将充满圣神的德能，要为我作证人。”（宗1:4,8）
就如我们的主耶稣所预许的那样，圣神降临在初期教会上，而伯多禄作了第一次受圣神启迪的宣讲，解释耶稣基督的福音。那次的反应是巨大的！当天就有3,000人领洗！自从那次之后，圣神就一直与初期教会同在，鼓舞和引领着它忠实地“从耶路撒冷及全犹太和撒玛黎雅，并直到地极，为耶稣作证。”有如耶稣在宗1:8中所吩咐的那样。
同一圣神继续引领着由耶稣建立在磐石—伯多禄的同一教会，确保它将由宗徒们所领受的福音讯息忠实地传下来，毫无改变，但仍对后世有意义及有效。（得前1:2-5，弟后3:14-17）直至今日，这仍保持不变，因为天主为使万民得救而启示的一切，又慈善地安排了，使能永远保持完整，并传授给各世代。（《天主教教理》74；《天主的启示教义宪章》启示７）
是什么宝藏？
当主基督命令宗徒们去向众人宣讲福音时，即全部救援真理和伦理教导的泉源，祂也给他们这样的保证：我同你们天天在一起，直到今世的终结（玛28:18-20，谷16:20）。
这事果然忠实地完成了：一则由于宗徒们以口舌的宣讲，以榜样及设施，将那些或从基督的口授、交往和行事上所承受来的，或从圣神提示所学来的传授；二则由于那些宗徒及宗徒弟子，在同一圣神的默感下，把救恩的喜讯写成了书。（启示7）
为使福音在教会内永久保持完整而有生气，宗徒们留下了主教们为继承者，并“把自己的训导职权传授给他们”（弟前4:14）。宗徒们传承其所领受的，并劝勉信友们持守，或藉言谈或藉书信所学来的传授（得后2:15），并要为曾经传给自己的信德而奋斗（犹1:3）（启示8）。
耶稣警诫宗徒们：“若有人对你们说：看，默西亚在这里，或说：在那里！你们不要相信，因为将有假默西亚和假先知兴起，行大奇迹和异迹，以致如果可能，连被选的人也要被欺骗。”（玛24:23-24）
而保禄宗徒在致迦拉达人书中说：“我真奇怪，你们竟这样快离开了基督的福音，而归向了另一福音；其实，并没有别的福音，只是有一些人扰乱你们，企图改变基督的福音而已。但是，无论谁，即使是我们，或是从天上降下的一位天使，若给你们宣讲的福音，与我们给你们所宣讲的福音不同，当受诅咒。”（迦1:6-12，犹1:4）因此，希13:8-9规劝我们“耶稣基督昨天、今天、直到永远，常是一样。不可因各种异端道理而偏离正道。”
现今，正确地解释书写的或传授的天主圣言的职务，只委托给教会内活生生的训导当局，即是与伯多禄的继承者——罗马教宗共融的主教们，他们以耶稣基督的名义行使这权力。（天主教教理85；启示10）
但教会的训导权，并不在天主的言语之上，而是为天主的言语服务。教会训导权所教导的，仅是由传授而来的；原来她是谨遵主命，并藉圣神的默佑，虔敬地听取、善加护守、并忠实地陈述天主的言语。凡她因天主的启示所公佈为当信的一切，都是由一个信德的宝库所吸取的。当全体子民依恃着这信仰遗产，并与自己的司铎团结一致，在宗徒的训诲上持之以恒。（宗2:42；启示10）
宗15:1,5中提到，有一些犹太基督徒坚持外邦人必须受割损，并遵守梅瑟法律，他们才能得救。这个“神学”危机促成了教会长老们在耶路撒冷召开第一次大会。这个解决危机的会议帮助初期教会，去了解耶稣基督的信仰及梅瑟法律之间有关救赎的意义，这一点保禄宗徒在致迦拉达人书及致罗马人书中有详尽的说明和解释。
教会长老在之后不同历史时期所召开的会议表达了训导当局的意义和地位，尤其是为信仰的精髓下定义，以及解决由马丁路德、约翰加尔文及其他改革派人士所提出有关神学和圣经经文所引起的诸多问题。教会的训导当局为信仰作出了许多清晰的决定性声明，也公告了一些重要的教条。
这些教条并不是新的启示，也不是与圣经的福音讯息有所冲突。天主要启示给我们的一切，在耶稣基督内已经达到顶峰和满全。在耶稣基督之后，没有任何新的公开启示。那些信仰的声明和教条，只是凸显信仰的某一部分，它们一直以来就存在，只是把它们强调得更清楚罢了。
包含12条信条的宗徒信经是“教会是什么及所信的是什么”的活生生见证，它是由宗徒时代经历许多世纪传承下来的（启示8）。这来自宗徒们的传授，于圣神的默导之下：在教会内继续着。因为对传授的事迹和言语之领悟都有进展；教会随时代的运转，不停地朝着天主的圆满真理挺进，直到天主的言语在教会内完成为止。
与圣传不同的，是地方教会历来所产生的神学、纪律、礼仪或敬礼方面的传统。它们构成了具体的模式，透过这些模式，伟大的圣传就能以适当的方式在不同的地区和不同的时代表达。在圣传的光照下，这些传统可被保存、修改，甚或依照教会训导的指示予以放弃。（教理83）耶稣也谈到圣传及法利赛人所推崇的“先人的传授”的区别（谷7:1-13）。然而，祂对众人和门徒们说：“经师和法利塞人坐在梅瑟的讲座上：凡他们对你们所说的，你们要行要守；但不要照他们的行为去做，因为他们只说不做”（玛23:2-3）。
精髓与偶然或主观与客观的区别，应该被澄清，以免我们把个人对圣经的诠释与教会对圣经的正式诠释，或把个别情况与教会的训导，或把个人的启示与正式的公开启示混淆了。
圣传与圣经是两种不同的传递方式。但是二者都由同一神泉流出——同一信仰宝库，好似汇成一道江河，朝着同一目标流去。圣经是天主的话，受圣神默感而写成；而圣传则把主基督及圣神托付给宗徒们的天主的话，完全传授给他们的继承者；使之藉真理之神的光照，用自己的宣讲，将天主的话忠实地保存，陈述并传扬下去（启示9）。透过圣传，教会在它的教义、生活和敬礼中，把本身所是以及所信的一切，都传诸万世，永垂不朽。（启示8、教理78）。
因此关于一切启示的确切性，教会不单是藉圣经吸取的（启示9）。若望福音的结论说：“耶稣在门徒前还行了许多其他的神迹，没有记在这部书上。这些所记录的，是为叫你们信耶稣是默西亚，天主子；并使你们信的人，赖祂的名获得生命”（若20:30-31）。
宝藏受托于教会
圣经应该依据整个教会的生活圣传来阅读和诠释，因为与其说圣经写在书卷上，勿宁说首先写在教会的心头上。因为教会在她的圣传中，将天主的话存留在她活生生的记念中，而圣神则按照属神的意义将圣经解释赐给她。（启示113）所以，圣传及圣经二者都该以同等的热忱和敬意接受和尊重（天主教教理80-82；启示9）。
“因此，很明显地，由于天主极明智的安排，圣传、圣经及教会的训导当局，彼此相辅相成，缺一不可，且各按自己的方式，在唯一圣神的推动下，共同有效地促进人灵的得救。（天主教教理95；启示10） 建立在伯多禄——磐石上的教会是耶稣亲自授权的，祂说：“天上地下的一切权柄都交给了我，所以你们要去使万民成为门徒，给他们授洗。教训他们遵守我所吩咐你们的一切。”（玛28:19-20；若20:21）
伯多禄在最后的晚餐时，得到耶稣亲自的许诺，“西满，我已为你祈求了，为叫你的信德不致丧失，待你回头以后，要坚固你的兄弟”（路22:32）。
在若望福音中，伯多禄三次亲自听到复活的耶稣对他说：“你喂养我的羔羊，你牧放我的羊群，你喂养我的羊群。”因此，伯多禄受耶稣之托，并且继续受托担任善牧的职责（若21:15-19）。他把牧职传给继承者。
这种传承一直在教会中，一任一任地传下去，直到现在。这就解释了教会训导当局的权柄和来源，是建立在伯多禄——磐石之上，以及他独特及不可替代的教宗职责（玛16:18-19）。
经历了两千多年，建立在磐石上耶稣的教会从“第一任”的伯多禄到目前的“第266任伯多禄”——教宗方济各，一直保有这同样的无价宝藏（信仰宝库），并且继续忠诚地紧握着它，保护它，把它传给后代（得后二15，犹一3）。即使经历许多世代的变更，以及教会本身和世界中的变化无常，这无价的宝藏依然完好如初地留在教会里，永存不朽，不失其永恒的价值（启示10）。
这个宝藏的价值，与股票市场不一样，不会根据人们的评估而减值或增值。它不但不被世俗历史的变迁而改变，反而它在改变且继续改变着，影响和塑造着世界的事物及人类的历史。 或许智慧篇7:27能帮助我们明白这不变的变更者或不动的迁动者；
“智慧虽是独一的，却无所不能；她虽恒存不变，却常使万物更新。
她世世代代，进入圣善的灵魂，使他们成为天主的朋友和先知。”
同样的，虽然教会对圣经的官方诠释或对耶稣福音的官方训导在本质上是不变的，但它永远与世界万物及人类的生活有关联，并有效地影响着这一切（教理84）。这由基督交托给宗徒们的无价宝藏，即信仰宝库，可以用一个词来概括，即“耶稣基督、天主之子”（谷1:1，路1:1-4，若1:1-5，20:31，希1:1-2）。而保禄宗徒更清楚地说明：“我们所宣讲的，是被钉在十字架上的基督——天主的智慧与德能”（格前1:23，2:1-5）。从宗徒时代以来，这唯一、至圣、至公及传自宗徒的教会是由它的两根支柱所支撑着，那就是圣传及圣经，它们忠实坚定地奠立在唯一根基上——耶稣基督（格前3:12），有如枝条忠实地留在葡萄树上那样，永远会开花并结出许多果实来（若15:1-17）。
享用宝藏
弟后3:14-17很好地总结了教会训导当局及圣言和圣传之间的这种特殊关系：
“然而你要坚持你所学和所信的事（圣传），你知道你是由谁（教会训导当局）学来的。你自幼便通晓了圣经，这圣经能使你凭着那在基督耶稣内的信德，获得得救的智慧。凡受天主默感所写的圣经，为教训、为督责、为矫正、为教导人学正义，都是有益的，好使天主的人成全，适于行各种善工。”
分享宝藏
1. 圣经分享与圣经研读有何分别？两者如何相连？
2. 在你的经验中，大多数人在学习或祈祷中，对明了所阅读的圣经有着什么困难？
3. 个人单独的自由诠释而缺乏教会训导的指引会有什么危险？
|
